Sprawozdanie wizytacyjne parafii Przemienienia Pańskiego w Wieńcu
Niedziela 18 marca 2018 r.

Czcigodny Księże Biskupie!

„Panie, chcemy ujrzeć Jezusa” (J 12,21). Witamy Ciebie, następcę Apostołów, słowami z dzisiejszej Ewangelii, którymi Grecy zwrócili się do jednego z nich. Potrzebujemy i pragniemy, abyś wskazał nam Jezusa i pomógł lepiej Go poznać, do Niego przylgnąć.
Twoją obecność wśród nas, związaną z wizytacją kanoniczną naszej parafii i udzieleniem sakramentu bierzmowania prawie sześćdziesięcioosobowej grupie młodych, odczytujemy także w świetle hasła przeżywanego przez nas roku duszpasterskiego: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”. Stanowi ona dla nas nieocenioną pomoc, abyśmy odkryli na nowo i przyjęli dar Ducha Świętego, udzielony nam przez samego Jezusa przez namaszczenie i nałożenie rąk biskupa w sakramencie bierzmowania.
Potrzeba nam odnowienia świadomości naszego obdarowania oraz naszego posłannictwa w Kościele i świecie. Potrzeba nam nieustannego odkrywania Kościoła jako wspólnoty, którą kieruje i umacnia Duch Święty. Potrzebują tego ci, którzy wchodzą w dojrzałe życie wiary i przyjmą dziś sakrament bierzmowania. Potrzebują także i ci z młodych, którzy zrezygnowali z przyjęcia tego sakramentu. Potrzebują dorośli, w których życiu ten sakrament „zamarł”, potrzebuje tego każdy z nas i cała nasza wspólnota.
„Panie, chcemy ujrzeć Jezusa” (J 12,21). Te słowa są dziś wezwaniem i podstawą do rachunku sumienia dla nas i dla naszej wspólnoty. Czy zwracamy uwagę na osoby, które proszą nas o poznanie Jezusa? Jak przyjmujemy pytania, wątpliwości, ciekawość, niepokoje osób w stosunku do Jezusa? Czy przychodzą do nas osoby z takim pragnieniem Jezusa? Te pytania to pytania o autentyczność naszego życia, które jak ziarno pszenicy musi obumrzeć w ziemi, aby przynieść plon obfity, a jeśli nie to zostaje tylko samo; to pytania o naszą wierność i służbę Jezusowi, o naszą obecność przy Nim nie tylko w chwilach chwały czy kiedy zmuszeni jesteśmy uznać naszą słabość czy bezsilność, ale o codzienne trwanie w tajemnicy Jego Krzyża i życia ofiarowywanego z miłości i dla zbawienia braci; to pytania o moc ducha misyjnego naszej parafii, o jej bliskość i otwartość dla każdego, o jej sposób bycia „środowiskiem słuchania Słowa, wzrostu życia chrześcijańskiego, dialogu, przepowiadania, ofiarnej miłości, adoracji i celebracji” (EG, n.28).
Wraz z papieżem Franciszkiem, którego 5 rocznicę wyboru obchodziliśmy zaledwie kilka dni temu, marzymy o „opcji misyjnej”, „zdolnej przemienić wszystko, aby zwyczaje, style, rozkład zajęć, język i wszystkie struktury kościelne stały się odpowiednią drogą bardziej dla ewangelizowania współczesnego świata, niż do zachowania stanu rzeczy” (EG, n. 27). Jak wygląda nasze nawrócenie duszpasterskie, na ile udaje nam się nie tylko utrzymać drzwi do Kościoła otwarte, ale trwać w nieustannym przyjmowaniu postawy «wyjścia» i w ten sposób sprzyjać pozytywnej odpowiedzi ze strony tych wszystkich, którym Jezus ofiaruje swoją przyjaźń poddajemy osądowi Księdza Biskupa.

Charakterystyka parafii
Nasza parafia, licząca około 800 lat, powoli zmienia swój charakter, nabierając coraz bardziej cech parafii podmiejskiej. Dosłownie i w przenośni jest parafią na peryferiach czyli jak nas uczy postrzegać rzeczywistość papież Franciszek – w miejscu szczególnie uprzywilejowanym. Jej uprzywilejowanie polega także na tym, że potrzeby radykalnej odnowy i zmiany sposobu funkcjonowania parafii nie da się u nas ukryć pod przykryciem jako tako jeszcze funkcjonującego duszpasterstwa tradycyjnego czy żywej pobożności ludowej. Parafia poza kościołem nie ma żadnego centrum i obejmuje trzynaście rozciągniętych w terenie wiosek różnej wielkości, z których niektóre stały się osiedlami mieszkalnymi domków jednorodzinnych. Blisko połowa z 2265 mieszkańców (liczba zweryfikowana po ostatniej kolędzie i odliczeniu tych, którzy wyjechali na stałe do pracy lub nie powrócili po ukończeniu studiów) sprowadziła się tu w ostatnich latach, traktując swój dom bardziej jako sypialnię czy miejsce weekendowej rekreacji niż życia z ludźmi. Natomiast wielu dawnych mieszkańców zmuszonych zostało do szukania pracy zagranicą lub w dużych miastach. Dotyczy to przede wszystkim młodych, ale także i ojców rodzin decydujących się z konieczności na długie okresy rozłąki z najbliższymi.
Przeważająca większość parafian to ludzie, których związek z Kościołem ogranicza się jedynie do sakramentu chrztu, bardzo rozmytego „wierzenia w Boga” i religijnej oprawy rodzinnych uroczystości. W 2017 roku podczas ostatniego liczenia wiernych w niedzielnej Mszy św. w kościele parafialnym uczestniczyło 355 osób powyżej 7 roku życia (w 2012 roku było ich 240) czyli 18% zobowiązanych do tego parafian. Ta liczba utrzymuje się na tym samym poziomie od trzech lat. Niewielka część parafian uczestniczy we Mszy św. niedzielnej w kościele rektorskim w Wieńcu-Zdroju albo w miejscu swojego dawnego zamieszkania lub w parafii, w której ich dzieci chodzą do szkoły i zamierzają przystąpić do Pierwszej Komunii czy bierzmowania. Kolędę przyjmuje jednak blisko 90% rodzin (w 2017/18 roku 634 z 720 rodzin). Dla dużej części z nich jest to jedyny kontakt z parafią w ciągu roku. Podczas zakończonych w minioną środę 14 marca rekolekcji wielkopostnych do sakramentu pokuty i do Komunii świętej przystąpiło 345 osób, a sakrament chorych przyjęło podczas Eucharystii 90 osób starszych i chorych. Wcześniej podczas comiesięcznych odwiedzin chorych w domach do sakramentów przystąpiło blisko 60 osób. Na zakończenie rekolekcji 19 spośród 502 par małżeńskich odnowiło przyrzeczenia.
Bez wątpienia najważniejszym wydarzeniem duszpasterskim od ostatniej wizytacji były Ewangelizacyjne Misje Parafialne, które miały miejsce od 11 do 25 września 2016 roku i ich renowacja podczas ostatniego adwentu. Były one dla wielu z nas szczególnym czasem doświadczenia miłości Pana Boga, entuzjazmu, zaangażowania oraz odkrycia wagi przynależności do Kościoła i naszej wspólnoty parafialnej. Ich nowatorski sposób stał się źródłem inspiracji dla wielu inicjatyw ewangelizacyjnych także i poza Polską. Jednak bezpośrednie owoce tej wielkiej mobilizacji w naszej wspólnocie okazały się niewspółmierne do naiwnych oczekiwań tych, którzy na czele z proboszczem liczyli na cud. Niewątpliwie potrzeba czasu, aby posiane ziarno Słowa zakiełkowało w sercach, ale jego wzrost zależy od tego na ile będziemy wspólnotą żywego Kościoła, w której każdy może odnaleźć miejsce autentycznego przeżywania i wzrastania w wierze, od naszej odwagi wyjścia na zewnątrz poza świątynię, aby zaprosić do naszej wspólnoty wszystkich poszukujących, oddalonych, zagubionych i pomóc im odnaleźć się w niej nie jako „konsumentom usług religijnych”, ale jako jej aktywnym i współodpowiedzialnym za nią członkom.
Ważnym krokiem w kierunku ożywienia naszej parafii i przerodzenia jej funkcjonowania we współuczestnictwo, współudział i współodpowiedzialność było powołanie w maju 2013 roku Rady Parafialnej, która w nowej kadencji rozpoczętej w 2016 roku zaczęła funkcjonować jako Parafialna Rada Duszpasterska oraz powołanie w 2017 roku Parafialnej Rady Ekonomicznej. Parafialna Rada Duszpasterska liczy wraz z proboszczem 17 członków, w tym 9 z wyboru jako przedstawicieli poszczególnych części parafii. Zwyczajne spotkania Rady odbywają się raz w miesiącu – pierwsza część spotkania to Eucharystia w intencji parafii z homilią lub kazaniem o charakterze formacyjnym, a druga na plebanii poświęcona sprawom bieżącym. Parafialna Rada Ekonomiczna liczy 7 członków. Zasadą funkcjonowania obu rad jest wprowadzenie w życie słów papieża Franciszka: „Duszpasterstwo w kluczu misyjnym wymaga rezygnacji z wygodnego kryterium duszpasterskiego, że «zawsze się tak robiło». Zachęcam wszystkich do śmiałości i kreatywności w tym zadaniu przemyślenia na nowo celów, stylu i metod ewangelizacyjnych swojej wspólnoty. Określenie celów bez stosownych wspólnotowych poszukiwań środków, aby je osiągnąć, skazane jest na przekształcenie się w czystą fantazję. (…) Ważne, by nie iść samemu, liczyć zawsze na braci, a szczególnie na przewodnictwo biskupów, przy mądrym i realistycznym rozeznaniu duszpasterskim” (EG, n. 33).
Naszą dumą, ale i wielkim wyzwaniem jest nasza świątynia parafialna wzniesiona na ruinach wysadzonej barbarzyńsko w 1941 roku przez Niemców. Jej uwieńczona sukcesem budowa w niezwykle trudnych czasach jest świadectwem wielkiego poświęcenia ówczesnego proboszcza ks. kanonika Romana Jałocho, ale i żywej wiary i zaangażowania ówczesnych parafian. W noc wigilijną 2014 roku, podczas Mszy św. o północy sprawowanej przez Pasterza Diecezji Biskupa Wiesława Meringa i transmitowanej przez Radio PiK świętowaliśmy 50 rocznicę pierwszej Mszy św. parafialnej w naszej świątyni.
Wielką radością naszej wspólnoty jest fakt, że po trwającej ponad pół wieku powołaniowej bezpłodności możemy cieszyć się powołaniem z naszej wspólnoty – alumn Hubert Roszak jest już na IV roku Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.
Znakiem zmian zachodzących w naszej wspólnocie a zarazem też i naszą nadzieją zwłaszcza w wymiarze duszpasterstwa chorych jest ustanowienie 10 marca br. przez biskupa Wiesława Meringa dwóch nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej z naszej parafii.

Duszpasterstwo
Spośród inicjatyw duszpasterskich podejmowanych w parafii na choćby zasygnalizowanie zasługują:
• Czterodniowe rekolekcje na rozpoczęcie Adwentu i w Wielkim Poście; nowa forma rekolekcji szkolnych prowadzonych na terenie szkoły
• Kursy Alpha dla dorosłych i dla młodzieży oraz kursy ewangelizacyjne (Nowe Życie, Emaus czy Eureka – w tym ostatnim wzięła udział znacząca część młodych przystępujących dziś do bierzmowania) prowadzone we współpracy ze Szkołą Nowej Ewangelizacji z Torunia; bez wątpienia kursy Alpha w bardzo znaczący sposób wpłynęły na ożywienie parafii
• Adoracja Najświętszego Sakramentu: Godzina Święta w pierwszy czwartek miesiąca, pierwszy piątek miesiąca, półgodzinna adoracja w ciszy jako pierwsza część poniedziałkowego spotkania biblijnego
• Troska o liturgię: ministranci starsi i młodsi, także ministrantki – spotkania formacyjne i zajęcia sportowe; w sytuacji braku kościelnego dorośli ministranci samodzielnie zorganizowali się i podzielili odpowiedzialnością za poszczególne Msze św. w niedzielę i święta; organizujące się grupy do sprzątania kościoła i przygotowania go do niedzielnej liturgii w różnych częściach parafii – to co w wielu innych parafiach jest normalnością u nas jest czymś zupełnie nowym i nadzwyczajnym; grupa dorosłych lektorów; tacę zbierają świeccy – tzw. tacę inwestycyjną członkowie Rad Parafialnych
• Zapraszani goście z nadzieją na ożywienie wiary, ducha misyjnego i troski o powołania do kapłaństwa i życia zakonnego
• Pielgrzymki parafialne do sanktuariów w Polsce i zagranicą – najbliższa to pielgrzymka do Ziemi Świętej od 30.04. do 07.05.2018
• Ożywienie wspólnej modlitwy przy krzyżach i kapliczkach: w 2013 roku przy dwóch, a w ubiegłym roku już przy ośmiu kapliczkach odbywało się codziennie majowe, przy niektórych także czerwcowe i różaniec w październiku;
• Organizacja dożynek parafialnych jako wspólnotowego święta dziękczynienia połączonego z festynem rodzinnym na placu przed domem parafialnym-plebanią
• Troska o dzieci: wprowadzenie w czasie roku szkolnego dodatkowej Mszy św. dla rodzin z dziećmi o godz.13.00 z udziałem scholi dziecięcej i młodzieżowej, dialogowane kazanie, konkursy z nagrodami; Bal Wszystkich Świętych; Mikołajki w kościele, celebracja Pierwszej Spowiedzi ponad miesiąc przed Pierwszą Komunią Świętą w sobotę przed Niedzielą Miłosierdzia połączona ze wspólnotowym świętowaniem; trwający obecnie projekt „Laudato si – nauki ścisłe i świat” – cykl spotkań przeznaczonych dla najmłodszych mieszkańców naszej parafii współfinansowany przez Fundację „ANWIL dla Włocławka”;
• Troska o młodzież: przygotowanie do sakramentu bierzmowania prowadzone w małych grupach spotykających się co tydzień na plebanii w różne dni tygodnia; przygotowania do powstania wspólnoty młodzieżowej nie odgórnie, ale inicjatywa samych młodych po kursie Eureka w łączności z proboszczem; wyjazdy z młodzieżą na Spotkanie Młodych nad Lednicą;
• Troska o rodzinę: Parafialny Jubileusz Małżeństw – w niedzielę najbliższą wspomnieniu św. Jana Pawła II: indywidualne zaproszenia jubilatów, odnowienie przyrzeczeń małżeńskich, upominki; Parafialny BezalkoholowyRodzinny Bal Karnawałowy
• Opieka nad grupami duszpasterskimi w parafii: Koło Żywego Różańca, asysta, Krąg Biblijny, Różaniec Rodziców za Dzieci;
• Procesja Bożego Ciała: co roku inna trasa, aby z Panem Jezusem dotrzeć do każdej części parafii, troska o asystę, stroje, feretrony, oprawa muzyczna
• Duszpasterstwo chorych – obecnie grupa osób starszych i chorych odwiedzanych przez księdza co miesiąc w domach liczy 6o osób, które nie tylko korzystają z opieki duszpasterskiej, ale modlą się w intencji parafii i ofiarują za nią swoje cierpienia
• Aktualizowana strona internetowa parafii oraz fanpage na facebooku– mają one kilkakrotnie więcej odwiedzin niż świątynia, trudno się z tego cieszyć, ale pozwala to na nawiązanie więzi z parafianami, którzy uczęszczają do innych świątyń lub są oddaleni od Kościoła
• Plebania jako dom parafialny – nie tylko jako mieszkanie proboszcza i biuro parafialne, ale przede wszystkim jako zaplecze służące całej parafii jako miejsce spotkań, realizacji różnych przedsięwzięć duszpasterskich i wspólnotowych; niektórzy porównują ją do dworca czy supermarketu.

Troska o dobra materialne parafii
Najważniejsze inwestycje i prace podjęte i zrealizowane w ciągu minionych pięciu lat to:
• Kościół – na zewnątrz droga procesyjna wokół świątyni z kostki polbrukowej, zagospodarowany teren wokół świątyni i zainstalowanie ławek, z których korzystają także rodzice z małymi dziećmi podczas spacerów, odnowione ogrodzenie wokół kościoła, wynajęcie toalety TOI i umieszczenie jej na placu przed plebanią; wewnątrz: całkowita wymiana instalacji elektrycznej w kościele, nowe ławki (28 w nawie oraz boczne) wraz z ogrzewaniem elektrycznym, ekran i rzutnik multimedialny w prezbiterium, witraż z Duchem Świętym w prezbiterium nad głównym ołtarzem, renowacja i konserwacja zabytkowego wyposażenia wpisanego do rejestru zabytków: dwa neorenesansowe konfesjonały, obraz św. Mikołaja – patrona parafii do połowy XX w., srebrna sukienka z obrazu Matki Bożej, trwające wieloetapowe prace przy głównym ołtarzu – do tej pory odrestaurowano wszystkie osiem rzeźb dziewic-męczennic, obraz Przemienienia Pańskiego, aedicula ołtarza, antependium; renowacja i konserwacja zabytkowego wyposażenia nie wpisanego do rejestru zabytków: płaskorzeźba Ostatniej Wieczerzy uznawana za najcenniejszy element wyposażenia świątyni ocalony ze zniszczeń wojennych, ale za taki nie uznany przez pracowników WUOZ, rama i obraz Matki Bożej Częstochowskiej dostosowany do zabytkowej sukienki ze zniszczonego w czasie wojny obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, 9 z 14 stacji przedwojennej Drogi Krzyżowej (na odnowienie trzech następnych są już fundatorzy), figura św. Jacka; dwustronny feretron z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej i Świętej Rodziny, nowy feretron z odnalezionym na strychu plebanii obrazem świętego Izydora Oracza i Anioła Stróża, w konserwacji znajduje się figura św. Antoniego wraz z feretronem; uporządkowanie dawnej sali katechetycznej a później kaplicy przedpogrzebowej i rupieciarni przekształcając ją w kaplicę Miłosierdzia Bożego (ołtarz i ambonka – dar parafii NMP Królowe Polski w Kaczkach), gdzie codziennie gromadzi się grupa osób na wspólne odmawianie Koronki, nowe antywłamaniowe drzwi do zakrystii i instalacja alarmowa w kościele, nowa wieczna lampka nad tabernakulum, oczyszczenie tabernakulum, krzyża procesyjnego, świeczników, uzupełnianie i wymiana wymagających tego paramentów liturgicznych;
• Plebania – dom parafialny: odnowienie i uzupełnienie wewnętrznych drewnianych schodów, po włamaniu w lutym 2016 roku naprawa drzwi, montaż sejfu i instalacji alarmowej strzegącej także kościoła oraz podpisanie umowy z Biurem Ochrony Osób i Mienia Argus, uporządkowanie terenu wokół plebanii i ogrodzenie go siatką, rozbiórka starych garaży, na brakującej części założenie kostki polbrukowej i postawienie garażu blaszanego; założenie trawników jako miejsca do gry i zabawy dzieci i młodzieży, likwidacja betonowych klombów i przygotowanie boiska do siatkówki i do badmintona;
• Cmentarz – likwidacja zdemolowanych latryn i wynajęcie toalety TOI, odwodnienie kaplicy, naprawa i założenie rynien, nowe schody granitowe do kaplicy na miejsce rozsypujących się, wykonanych z łazienkowych płytek ceramicznych, których stan zagrażał bezpieczeństwu ludzi, sukcesywna wymiana uszkodzonych elementów ogrodzenia cmentarza, nowe alejki wyłożone trylinką, wykonanie i zamontowanie metalowych poręczy przy schodach na cmentarzu, nowa brama boczna, troska o drzewostan i tereny zielone, troska o porządek i dążenie do egzekwowania przestrzegania regulaminu cmentarza, likwidacja betonowych silosów na śmieci i podpisanie umowy na dzierżawę kontenerów oraz wywóz śmieci z cmentarza z PGK SANIKO. W 2017 roku bez podejmowania żadnych inwestycji do utrzymania cmentarza z pieniędzy parafialnych musieliśmy dopłacić 3123,41 zł (przychód z opłat cmentarnych wyniósł 39465 zł, a rozchód 42597,41 zł). Główny koszt utrzymania cmentarza to opłaty za wywóz śmieci: w okresie od 01.11.2016 do 01.11.2017 wyniosły one 26310,76 zł. Starając się o obniżenie kosztu wywozu śmieci dokonujemy selekcji śmieci organicznych i nieorganicznych. W 2017 roku wywiezionych zostało z cmentarza 68,4 ton śmieci (w tym 26,08 ton śmieci bio) i ilość ta każdego roku rośnie. Ponieważ nasz cmentarz pełni rolę cmentarza komunalnego, wskazując na możliwości jakie daje prawo partycypacji gminy w kosztach utrzymania cmentarza zwróciliśmy się w październiku 2017 roku do Rady Miejskiej w Brześciu Kujawskim o rozważenie takiej możliwości. Do tej pory poza ustnymi zapewnieniami nie otrzymaliśmy odpowiedzi i na najbliższym spotkaniu Parafialnej Rady Ekonomicznej będziemy zmuszeni rozważyć konieczność podniesienia opłat cmentarnych, tak aby pokrywały koszty utrzymania miejsca spoczynku zmarłych. Główny problem polega na niezrozumieniu, także wśród praktykujących parafian, zasadności pobierania takich opłat i zepsuciu, powszechnej nieuczciwości jeśli chodzi o ich regulowanie.
• Kapliczki i krzyże na terenie parafii: większość odnowiona przy okazji Misji w 2016 roku, jedna nowa świętego Józefa.

Problemy dostrzegane w parafii:
• alkoholizm
• przypadki niezaradności życiowej, postawa roszczeniowa, bieda
• migracja zarobkowa
• dezintegracja społeczna
• związki niesakramentalne, także bez przeszkód kanonicznych
• lęk przed oceną ze strony innych, stojący na przeszkodzie w jawnym zaangażowaniu w życie parafii
• młodzież i dzieci – bardzo niska frekwencja na niedzielnej Eucharystii
• brak zrozumienia dla inicjatyw ewangelizacyjnych adresowanych do dzieci i młodzieży ze strony znaczącej części rodziców, którzy w dużej mierze pozostają w oddaleniu od Kościoła
• w związku z kryzysem, ale i z zaawansowanym stopniem laicyzacji, trudności z prowadzeniem koniecznych prac konserwatorskich i utrzymaniem niezbędnej infrastruktury

Wyzwania duszpasterskie i plany na najbliższą przyszłość:
• zaraz po świętach Zmartwychwstania Pańskiego podjąć próbę stworzenia domowych czy też sąsiedzkich grup czytających i rozważających wspólnie Słowo Boże. Przygotowujemy się do tego kroku już dłuższy czas, upatrując w nim szansę na odnowę i wzrost naszej wspólnoty.
• zwyczajna posługa duszpasterska z poszukiwaniem nowych sposobów dotarcia do ludzi z Ewangelią Chrystusa
• troska o rodziny – zwłaszcza o młode rodziny
• dążenie do powołania do życia Caritas parafialnej
• dalsze rozwijanie duszpasterstwa dzieci i młodzieży
• w wymiarze materialnym: na miarę możliwości dalsze prace konserwatorskie i porządkowe. W 2016 roku Rada Parafialna podjęła decyzję o rezygnacji z wszelkich zbiórek po domach, także tych tradycyjnych jak opłatek i ofiara na kwiaty do grobu Pańskiego. Powodem było niezrozumienie dla takiej formy przed wszystkim u nowych mieszkańców, przypadki agresji czy poniżania zbierających. Konsekwencją tego było obniżenie wysokości ofiar zebranych przy okazji rozprowadzania opłatka w kościele czy kolekty na kwiaty do grobu o ok. 70%. Parafialna Rada Ekonomiczna będzie starała się znaleźć taki sposób utrzymania parafii oraz uwiarygodnienia jej funkcjonowania w tym wymiarze, aby zapewnić środki niezbędne do ewangelizacji i do troski o świątynię i zaplecze materialne. Nasze plany inwestycyjne na przyszłość są uwarunkowane powodzeniem tego przedsięwzięcia.

Podsumowanie
Od chwili objęcia parafii w 2012 roku, nie znając jeszcze wszystkich realiów, rozumiałem jako moje podstawowe zadanie budowanie parafii otwartej dla każdego, żywej, aktywnej i poszukującej, dynamicznej i podejmującej z entuzjazmem misyjną kreatywność. Niewiele bym osiągnął, gdyby nie pomoc i wsparcie rosnącej liczby osób z parafii i spoza niej gotowych do konkretnej pomocy w formie modlitwy, osobistego zaangażowania, wsparcia finansowego, różnych gestów życzliwości. Choć rezultaty, przede wszystkim w wymiarze ilości osób i rodzin, które udało się przyprowadzić do Pana Jezusa i Jego Kościoła wydają się być mizerne, to ja jako proboszcz i my jako wspólnota doświadczyliśmy i nieustannie doświadczamy cudu dotykania przez Pana ludzkich serc. Bez Jego działania, bez Ducha Świętego nie można sobie wytłumaczyć jakościowych zmian jakie się dokonały i dokonują w naszej parafii. Jako proboszcz przed Tobą, Księże Biskupie chcę wyrazić moją głęboką wdzięczność tym wszystkim, którzy przezwyciężając lęk, obojętność czy skoncentrowanie się na sobie otwierają swoje serca na Boga i na innych, ofiarują nie tylko coś, ale przede wszystkim siebie i ich akt bezinteresownej miłości jest gwarancją obfitego plonu, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia. Jak napisał papież Franciszek: „Czasem wydaje nam się, że podejmując wysiłki, nie osiągnęliśmy żadnego rezultatu, jednak misja nie jest jakąś sprawą lub projektem przedsiębiorstwa, nie jest organizacją należącą do organizacji pozarządowych, nie jest przedstawieniem, aby policzyć, ilu ludzi wzięło w nim udział dzięki naszej propagandzie; jest czymś o wiele głębszym, przekraczającym wszelką miarę. Może Pan posłuży się naszym zaangażowaniem, by udzielić błogosławieństw w innym miejscu świata, dokąd nigdy nie pójdziemy. Duch Święty działa, jak chce, kiedy chce i gdzie chce; my oddajemy samych siebie, nie zamierzając oglądać widocznych rezultatów” (EG, n. 279).
Prosimy Księdza Biskupa o słowo umocnienia i światło dla naszej parafii, o pasterskie błogosławieństwo dla nas wszystkich, a zwłaszcza dla ludzi chorych i cierpiących, dla małżeństw i osób samotnych, dla dzieci i młodzieży.

ks. Witold Dorsz – proboszcz

Wieniec, 18 marca 2018 r.